Η βία μέσα στις συντροφικές σχέσεις δεν είναι μόνο σωματική ή λεκτική. Υπάρχει μια σιωπηλή μορφή κακοποίησης, που σπάνια αναγνωρίζεται από τα θύματα ή το κοινωνικό περιβάλλον: η οικονομική κακοποίηση. Πρόκειται για έναν αθέατο μηχανισμό ελέγχου, μέσω του οποίου ο/η σύντροφος περιορίζει, χειραγωγεί και εξαρτά το άλλο άτομο μέσα από τα χρήματα.

Η «διαγενεακή μετάδοση της βίας» (intergenerational transmission of violence) αναφέρεται στην αύξηση του κινδύνου άνδρων ή γυναικών που έζησαν κακοποίηση στην παιδική ηλικία να γίνουν μετέπειτα θύτες ή/και θύματα βίας στις ενήλικες σχέσεις ή στην ανατροφής των δικών τους παιδιών. Υπάρχει ισχυρή, αλλά πολύπλευρη βιβλιογραφία που δείχνει ότι το ιστορικό παιδικής κακοποίησης αυξάνει την πιθανότητα κακοποιητικής συμπεριφοράς και άλλων άσχημων αποτελεσμάτων, αλλά η μετάδοση δεν είναι αναπόφευκτη: πολλοί επιζώντες δεν αναπαράγουν τη βία χάρη σε προστατευτικούς παράγοντες και παρεμβάσεις.

Η σεξουαλική βία δεν τελειώνει τη στιγμή που συμβαίνει. Συνεχίζει να υπάρχει μέσα στο μυαλό, στο σώμα, στη σιωπή. Για πολλούς επιζώντες είτε γυναίκες είτε  άνδρες, η εμπειρία του βιασμού ή της σεξουαλικής κακοποίησης γίνεται αφετηρία μιας μακράς ψυχικής πάλης. Μιας πάλης που συχνά παίρνει τη μορφή κατάθλιψης, δηλαδή ενός αθέατου τραύματος που διαβρώνει την καθημερινότητα, τη λειτουργικότητα και την ελπίδα.